5. Lithium

Lithium, I wanna stay in love with my sorrow.
But oh, God! I wanna let it go..

  Dwa lata wcześniej

   Nadszedł dzień, w którym wreszcie ukończyła osiemnaście lat.
   Odpędziła resztki snu pocierając twarz. Za oknem powitały ją pierwsze promienie słońca. Uśmiechnęła się, wstając z łóżka. Po prostu wiedziała, że to będzie dobry dzień.
   Była sobota, więc szkołą nie musiała się przejmować. Planowała mały wypad ze znajomymi do klubu. Oczywiście oficjalnie szła do kina z przyjaciółkami, a później miały nocować u jednej z nich. Nie chciała wdawać się w kłótnię z rodzicami. Wiedziała, że jeszcze nie pozwolą jej na imprezę takiego typu. Ale o czym nie będą wiedzieć, to nie będzie ich boleć - słowa Aurory dodawały jej odwagi i otuchy.
   Dwa lata starsza sąsiadka była poniekąd jej wzorem. Serdeczna dla przyjaciół, wredna dla reszty świata. Czerpała z życia pełnymi garściami. Radziła sobie z nieznośnym rodzeństwem i tragicznymi rodzicami. W dodatku zawsze pomagała Carine i Kennethowi.
   Oczywiście do czasu. Kenny wyjechał do Oslo a Aurora do Londynu. Z dnia na dzień przestali się do siebie odzywać.
    Nigdy nie dowiedziała się, dlaczego ich drogi się rozeszły, jednak przeczuwała, że coś niedobrego zaszło między nimi.
    Jednak dzisiejszej nocy nie będzie o tym myśleć. Siedziała w loży jednego z drogich klubów razem ze znajomymi. Alkohol już przyćmiewał jej zmysły, ale wciąż bawiła się doskonale.
    Poczuła na sobie czyjś palący wzrok. Rozejrzała się, próbując zlokalizować natrętne spojrzenie. Serce jej stanęło, kiedy w półmroku dostrzegła wpatrującego się w nią blondyna.
    Larry Insen. Znienawidzony sąsiad, nie do zniesienia starszy kolega ze szkoły. Jednak od trzech lat miała spokój, kiedy ukończył liceum i rozpoczął studia na miejscowym uniwersytecie. Jednak jego sarkastyczne spojrzenie nie wróżyło nic dobrego. Przeprosiła koleżanki tłumacząc się pójściem za potrzebą, i zdecydowanym krokiem udała się w stronę blondyna.
- Kogo my tu mamy? - Upił ze swojej szklanki łyk żółtawego trunku. - Mama wie, że tu jesteś...? - Zaśmiał się widząc jak policzki Carine nabierają iście bordowej barwy.
- Nie tłumaczę się rodzicom z wszystkiego, co robię. Nie muszą wiedzieć. - Próbowała zabrzmieć zdecydowanie. Poprawiła włosy w beztroskim geście.
- Spędziłaś za dużo czasu z moją siostrą. - Odparł wzdychając. - Ruda ma na ciebie zły wpływ.
- Aurora jest milion razy lepsza od Ciebie i reszty waszej rodzinki. - Uśmiechnęła się szeroko widząc iskierki złości w oczach blondyna.
- A wiesz, że ten aniołek przespał się z twoim braciszkiem? - Rzucił z diabelskim uśmiechem.
- Gówno prawda. - Odparła, jednak ten przybliżył się do niej kontynuując.
- Przespała się z nim, i zostawiła następnego dnia jak rasowa dziwka. - Nie mogła uwierzyć w jego słowa. Przełknęła ślinę patrząc mu w oczy.
- Masz w sobie tyle jadu... wystarczyłoby na zatrucie całej armii, ty dupku. - Odwróciła się na pięcie i planowała uciec jak najdalej od niego. Poczuła jednak uścisk jego dłoni na nadgarstku.
- Nie denerwuj się tak kochana... złość piękności szkodzi... - Próbowała się wyrwać, jednak ten nawet nie drgnął. - Ciekawe, czy państwo Gangnes będą zadowoleni, kiedy usłyszą, jak ich córeczka spędziła sobotni wieczór... - Z zamyślonym wyrazem twarzy rozglądał się po barze. W końcu rzucił jej spojrzenie, które mówiło "I tak nie wygrasz".
- Nienawidzę cię... - Oddychała szybko przez zaciśnięte usta. Posyłała mu mordercze spojrzenia, jednak ten uśmiechał się, zadowolony z siebie.
- Może dam ci szansę dzisiaj... - Wypuścił jej nadgarstek opierając się o barową ladę.
- O co ci chodzi?
- Te laski na parkiecie nie umieją w ogóle tańczyć... - Bawił się szklanką, udając naprawdę zasmuconego. - Może poprosiłabyś mnie o jeden czy dwa tańce. Mnie poprawiłabyś humor, sobie uratowała dupę. - Wzruszył ramionami nie patrząc na dziewczynę.
Ze złości czuła drganie powieki. Złością tłumaczyła również drżące ręce, kiedy sięgała do jego dłoni. Bezceremonialnie, praktycznie siłą ściągnęła go z wysokiego krzesła barowego i udała się w stronę ciemnego końca parkietu, modląc się, by jej dłuższej nieobecności nie dostrzegli znajomi czekający w loży.
- Kochanie... tak bez gry wstępnej? - Usłyszała jego głos przy uchu, kiedy zatrzymali się i powoli zaczęła się kołysać.
- Zamknij się... - Odparła czując jak przyciąga ją bliżej siebie. - Po prostu zamknij się...

   Od tej soboty spotykali się coraz częściej. Najpierw przelotnie, przy okazji prowadząc słowne bijatyki. Jednak wkrótce znaleźli nić porozumienia. A z upływem czasu nawet więcej.
   Uwaga najbliższego otoczenia nie była im na rękę, więc swoją burzliwą relację ukrywali przed światem. Była ona czymś wyjątkowym i prawdziwym.

   Jednak coś poszło tragicznie nie tak. Dowiedziała się, że jest w ciąży. Przerażenie sparaliżowało ją całkowicie. Miała jednak nadzieję, że Larry będzie przy niej i wesprze ją w trudnym momencie jej życia... ich życia.
   Bardzo się myliła. Chłopak przestraszył się jeszcze bardziej niż ona sama. Uciekł od niej bez słowa trafiając do najbliższego baru. Schlał się na umór i nieprzytomny opowiedział rodzicom o całej sprawie.
   Oni oczywiście nie mogli pozostać obojętni. Już następnego dnia zaprosili dziewczynę do siebie. Larry'ego nie było w pobliżu. Przed dwójką potężnych ludzi Carine całkowicie przygasła, pozbawiona jakiegokolwiek wsparcia. Państwo Insen uśmiechali się do niej serdecznie, dodawali jej otuchy gładząc po ramieniu, równocześnie sugerując aborcję.
   Dziewczyna spodziewała się takiej zagrywki z ich strony, jednak nie przemyślała żadnej konkretnej linii obrony. Był to z jej strony duży błąd. Chciała bronić życia swojego dziecka. Impuls popchnął ją do wstania z wielkiej, białej sofy i pobiegła przez jeszcze większy przestronny salon, ku ogromnym, dwuskrzydłowym drzwiom. Ta rodzina była przeżarta złem. Larry również. Zostawił ją, kiedy najbardziej go potrzebowała. Łzy popłynęły w dół jej policzków, ale wytarła je szybko.
   Nawet nie usłyszała, że ktoś ją goni. Jednak kiedy drżącą dłonią już dotykała klamki, ręka Roberta Insena gwałtownie dotarła do jej ramienia zatrzymując ją w miejscu.
   Głowa rodziny wyciągnęła swoje największe działa. Miał w rękawie asa w postaci jej brata. Był jego sponsorem i mógł w każdej chwili mógł zrujnować Kennetha. Szczególnie teraz, kiedy Kenny był po kolejnej kontuzji zupełnie bez formy.
   Miała kilka dni na podjęcie decyzji. Widywała brata pełnego optymizmu, trenującego wręcz ponad swoje siły. Nie mogła pozwolić, by jego marzenia pękły jak bańka mydlana... przez nią.
   Na zabieg udała się wyprana z uczuć i emocji. Kilka tygodni później nadal towarzyszyło jej obrzydzenie do siebie i swojego ciała. Wypełniła się autodestrukcyjną nienawiścią do samej siebie. Wstając z łóżka każdego dnia nakładała na siebie maskę. Jednak coraz częściej marzyła o zakończeniu swoich cierpień.
   Gdyby choć Larry dał jej jakiś znak... Może zapamiętałaby go inaczej, niż przez pryzmat jego pogardliwego, zszokowanego spojrzenia, kiedy powiedziała mu, że jest w ciąży.
   Gdyby Aurora odebrała choć jeden telefon od niej...
   Gdyby Kenny miał czas porozmawiać z nią poważnie...
   Gdyby miała odwagę wyznać swoje grzechy...
   Gdyby tylko poprosiła o pomoc...
Może nie skończyłaby ze sobą w nocy z trzeciego na czwartego września w roku 2014.


  Aurora

  Za oknem znów dogasał dzień. W ciągu ostatnich dni obserwowałam, jak w każdy wieczór słońce schodzi ze sceny, zostawiając po sobie mrok. Słaby blask latarni wpadającej przez okno był jedynym źródłem świata w ciemnym pokoju.
   Wciąż miałam w pamięci zszokowane spojrzenie Kennetha, kiedy opowiadałam mu wszystko co wiedziałam o Carine. Widziałam, jak zaciska pięści, a jego oczy wyrażają czystą furię. Na początku bez przerwy przerywał mi, nie mogąc przyjąć do wiadomości prawdy. Nawet nie wiem ile razy przepraszałam go, kiedy udawaliśmy się na parking, albo jechaliśmy z powrotem do domów. Przez cały czas nie odezwał się do mnie słowem.
   Zrozumiałam, że go straciłam, kiedy ledwo wygramoliłam się z jego samochodu, a zamykając drzwi usłyszałam pisk opon kiedy odjeżdżał na podjazd do swojego domu.
   Nie mogłam go winić. Pewnie na jego miejscu zareagowałabym jeszcze gorzej. Ale widząc jego nienawistne spojrzenia na sobie, czułam jak moje serce do tej pory zmiażdżone i poturbowane - roztrzaskuje się na milion kawałeczków.
   O śmierci Carine dowiedziałam się od Siri kilka dni po jej pogrzebie. Przez kilka tygodni przebywałam na niezapomnianej wycieczce w Australii odcięta od reszty świata. Kiedy po powrocie do Londynu zobaczyłam kilkanaście wiadomości głosowych od siostry Gangnesa, rodziców i nawet Larry'ego byłam w szoku.
    Może gdybym zabrała ze sobą telefon i nie byłabym tak wielką egoistką, zdołałabym pomóc Carine i nie doszłoby do tej tragedii. Obwiniałam się przez dłuższy czas.
    Larry'ego rodzice wysłali na uniwersytet do Oslo i postarali się, by sprawa nie wyszła na jaw. Opłacony patolog nie zauważył śladów dokonanej aborcji. Za przyczynę zgonu podał przedawkowanie silnych substancji psychotropowych, co było poniekąd prawdą. Jednak nieliczni wiedzieli, że do upadku Carine doprowadziła ją moja rodzina.
    Patrząc na rozsypane po łóżku białe pastylki, zastanawiałam się ile wzięła Carine, by odebrać sobie życie. Na podłodze stała opróżniona do prawie połowy butelka Balblair 1965. Kupiłam ją w innym życiu za ponad tysiąc funtów w Londynie. Miała być prezentem urodzinowym dla Erika - konesera whiskey. Ale skoro nie będzie już okazji do ich świętowania, nie widziałam powodu, by otworzyć ją teraz - w końcu nie miałam czym popić cudotwórczych pastylek.
   Teraz, znów po części otępiała siedziałam na podłodze opierając się o łóżko. Zaprzestałam prób wstania z miejsca, czując karuzelę, kiedy podnosiłam głowę.
   Przygryzłam wargi próbując doliczyć się wszystkich pastylek, które leżały do tej pory schowane w szufladzie. Dużo ich było, więc dwoiły i troiły mi się przed oczyma. Kilka z nich połknęłam. Chyba za dużo, skoro czułam niezwykle silne przyciąganie snu. Za wszelką cenę z nią walczyłam, próbując skupić się na liczeniu pozostałych tabletek. Jednak obraz ciągle rozmazywał mi się przed oczami, a otaczający półmrok oferował ukojenie, jeśli tylko oddam się przyjemnym objęciom Morfeusza.

   Kenneth

   Czy czuł kiedykolwiek taką furię? Nie.
   Czy kiedykolwiek pragnął zacisnąć swoje chude dłonie na czyjejś szyi i poczuć jak zabiera tym samym życie? Nie.
   Nawet nie był w stanie powiedzieć, jakim cudem przyszedł na trening. Nie przespał ani minuty. Niby jak miał spać, kiedy jego umysł analizował każde zdanie wypowiedziane przez Aurorę tej nocy?
   Jakaś jego część zawsze wiedziała, że Carine od tak nie zachorowała na depresję. Ale rewelacje spowodowały ogromny szok i ból na nowo rozdrapanych ran.
   Bał się odezwać do dziewczyny, więc zdecydował się milczeć, nie ryzykując nagłego wybuchu przy Aurorze. Czy winił ją? Bardzo chciałby powiedzieć nie. Jednak znów mała, nieznośna jego część krzyczała, że w jej żyłach płynie ta sama krew, co w reszcie jej rodziny. Za wszelką cenę próbował uciszyć ten głos.
   Prawda jest taka, że dwa lata temu zawiedli wszyscy. Mógł zrzucić z siebie ciężar odpowiedzialności za śmierć siostrzyczki, jednak nigdy tego nie zrobi. Wiedział, że Insenowie wyrządzili największą szkodę Carine. Wiedział, że zasługują na wszelkie piekielne tortury. Pragnął również dostać w swoje ręce Larry'ego. Jednak miał świadomość tego, że niczego to nie zmieni.
   Jego matka do końca życia nosić będzie czarne ubrania, a on do końca życia nie pozbędzie się uczucia przygniatającego ciężaru na sumieniu.
   Wypił drugą kawę, kiedy dostrzegł, że z domu obok wyjeżdża czarne BMW. Oznaczało to, że w domu został tylko Rudzielec i ewentualnie pokojówka. Chciał tylko przeprosić ją za swoje zachowanie. Poniekąd chciała dobrze, wyjawiając mu prawdę. Nie był jednak pewien swojej reakcji, kiedy wpadłby na Brigett albo Roberta, więc pragnął uniknąć konfrontacji.
   Zarzucił na siebie płaszcz i wyszedł z domu. Z salonu nie widział światła z jej pokoju, ale miał nadzieję, że jeszcze nie śpi.
    Drzwi otworzyła mu młoda, bardzo ładna dziewczyna.
- Tak? - Zapytała lustrując go wzrokiem.
- Dobry wieczór, ja do Aurory... - Powiedział stąpając z nogi na nogę. Pokojówka przekrzywiła głowę, jednak odsunęła się, przepuszczając go w drzwiach.
- Wchodź, ale nie wiem czy coś zdziałasz... cały dzień nie wychodzi z pokoju... - Powiedziała odbierając od niego płaszcz.
- Okej... - Poczuł pierwsze ukłucie niepokoju. Szybkim krokiem udał się w stronę schodów na piętro, a później wręcz pobiegł do drzwi jej pokoju. Nie był w tym domu od ponad czterech lat, jednak wciąż znał go na pamięć. Zapukał do białych drzwi nasłuchując odpowiedzi. Jednak nie doczekał się ani słowa, więc zapukał jeszcze raz, tym razem dwa razy mocniej.
- Aurora? Otwórz, proszę... - Jego serce zaczęło bić mocno i głośno, kiedy nie usłyszał żadnego poruszenia. Czuł, że nic nie jest w porządku. Zaciskając wargi nacisnął klamkę. Był lekko zdziwiony kiedy ustąpiła, więc otworzył drzwi.
   Powitała go ciemność. Po omacku szukał włącznika światła.
- Aurora... - Szepnął cicho. Miał nadzieję, że śpi. Jednak szybko opuściła go ta myśl, kiedy zobaczył zarys sylwetki leżącej na podłodze.
    Jego serce stanęło, kiedy włączył światło.
Aurora leżała na wznak na podłodze. Poplątane włosy częściowo zakrywały jej twarz. Jedna ręka spoczywała bezwładnie obok mocno opróżnionej butelki ze złocistą cieczą. Jednak to widok rozsypanych na podłodze i łózku białych tabletek zamroził mu krew w żyłach.
- Aurora! - Z sercem w gardle i na miękkich nogach podbiegł do dziewczyny.
 
~~~~

Witam w 5 rozdziale :3
Podczas jego pisania cały czas miałam wrażenie, że czegoś tu brakuje, albo o czymś zapomniałam... nie wiem czy też tak czasem macie o.O
Dziękuję za miłe słowa pod poprzednimi rozdziałami! Dają naprawdę mocnego kopa :)
Dodałam nowe szablony na obydwa opowiadania, mam nadzieję, że się podobają :)
Narobiłam sobie trochę zaległości u Was o.O ale byłam w piątek na nowym Kapitanie i praktycznie przeżywałam to cały tydzień... (a właściwie nadal przeżywam...). Naprawdę świetny film! #TeamCap #TeamBucky :D
Niedługo pojawi się rozdzialik u Michiego :)
Dajcie znać, czy dobrze zrobiłam pisząc o Carine. Nie chciałam bardzo abstrahować, bo ważniejsi są Kenny i Aurora, ale ta historia od początku chodziła mi po głowie i chciałam ją napisać :)
Dobra kończę :P Jak zwykle, proszę o opinie. Anonimowe komentarze również będą bardzo cenne :)
Jeszcze jedno... albo ja coś robię nie tak, albo blogger szwankuje - moje posty na blogach nie aktualizują się od razu na listach czytelniczych... ktoś coś...?
Buziaki :*

P.S
To uczucie, kiedy nagle dowalają ci dodatkowe godziny do i tak wypełnionego grafiku...